Vrij Gedacht

Dat het weer bij ons de voorbije dagen in de war was, mag een understatement zijn. Overdag zweette ik uit mijn hemden en ’s nachts vroeg ik me af hoeveel dekens mijn novemberbed nodig had. Ik hoorde de trekganzen boven mijn huis kwekkend twijfelen tussen noord en zuid, de muggen in mijn slaapkamer beleefden hun tweede jeugd en onze katten wisten bij de zomerse temperaturen helemaal niet meer of ze binnen of buiten wilden zijn.

Woensdagmorgen kwart over zes. Een sirene loeit voorbij en verscheurt mijn slaap. Half wakker hoor ik de vertrouwde geluiden van een vroege ochtend: het monotone geruis van de E17, een optrekkende trein richting Brussel en het gekraai van een paar verre hanen, ergens in de wildernis voorbij de moskee die paalt aan mijn tuin. Auto’s rijden aan en af voor het eerste gebed. Drive-in moskee. Ik duw de dag nog even voor me uit en slaap terug in, dromend van een dampend bord coq au vin.

Net een van de eerste hoogtepunten van het nieuwe schooljaar achter de rug: een sportdag die bestond uit een zogenaamd 'creatieve, innovatieve en uitdagende' doorschuifregeling met een onvermoede variatie aan veelkleurige springkastelen en verder nog spelletjes zoals tussen-twee-vuren, frisbee en kubb! Afronden deden we al even peptalkgewijs door met een 'alcoholbrilletje' op de neus een zatte ervaring te ondergaan. Ik deed de test, maar wat ik zag stemde hoegenaamd niet overeen met wat ik tijdens mijn eigen schaarse drankuitspattingen had gezien.

Van alle maanden van het jaar is augustus de meest ambigue. Het stramien van een vakantie: de hoge nood aan en het verlangen naar heel veel juli, de steeds meer benodigde dagen om te genezen van een werkjaar en tenslotte in de tweede maandhelft het vooruitzicht van vreemde luchten en een schat aan nieuwe indrukken. Maar ooit raken we uitgerust en uitgereisd, en dan komen augustus en de kanteling. Ik tel mijn jaren, vierenvijftig al, op de derde van de maand.

We staan er niet altijd bij stil, maar hebben toch maar het ongelofelijke geluk om te kunnen reizen waarheen we willen. Die realiteit wordt pas echt goed duidelijk wanneer je – zoals wij deden – met de ferry de overtocht naar Engeland maakt. Eerder al in juli zagen we mensen ter hoogte van Calais voor de neus van onze auto de snelweg overrennen richting vrachtwagens die in file stonden aan te schuiven voor de Chunnel. Vorige week namen we vanuit Zeebrugge de nachtboot richting Hull: overal metershoge hekken met scheermesjesdraad, vrachtwagens langs scanners en politietoezicht.

Ik mocht dan al op 30 juni de schoolpoort achter me dichtgetrokken hebben, mijn eigenlijke vakantie begon pas op 9 juli op een fietspad langs de Somme, tussen Saint-Valéry (vanwaar – voor de liefhebbers van geschiedenis – in 1066 Willem de Veroveraar uitzeilde om Engeland te veroveren) en Abbeville, op weg naar de start van de 6de rit van de Tour de France. De wind woei hard en heerlijk, en blies de overvolle kamers van mijn geest helemaal schoon. Ik fietste mijn schoolmoeë zelf uit de wielen en kwam met een weldadig vakantiegevoel als winnaar aan in Abbeville.

Van een aandachtige lezer van deze blog kreeg ik de vraag hoe ik interesse en sympathie voor beschouwelijke filosofen als IJsseling en Lemaire kon rijmen met mijn eigen politiek activisme. Een prikkelende vraag, die me hier aanzet tot een verre terugblik. Als zeventien-, achttienjarige was ik, onder invloed van een gedreven priester-leraar in het retorica van het College van Sint-Niklaas, zeer geboeid geraakt door bevrijdingstheologen en priesters die het in Zuid- en Latijns-Amerika opnamen voor de armsten.

Dit behoort tot de zeldzame geneugten van mijn culinaire leven: in de maand mei ergens asperges op Vlaamse wijze gaan eten, met een goed glas witte wijn erbij, eventueel vergezeld van wat krielaardappeltjes in de schil. Het water komt me al in de mond terwijl ik dit schrijf. En altijd denk ik dan aan Samuel IJsseling, de op 12 mei laatstleden overleden professor en filosofiegrootheid, met wie ik in 1998 het genoegen had om in een restaurant in de schaduw van de Sint-Laurentiuskerk dit gerecht te eten, in een gezapige maar onvergetelijke tête-à-tête.

Het hedendaagse onderwijs biedt nog wel eens verrassingen, zelfs voor iemand met tweeëndertig dienstjaren op de teller. Woensdag laatstleden diende ik zo tegen twaalven een klaslokaal af te sluiten, waar leerlingen van het vijfde jaar onder externe begeleiding een vormingssessie hadden gekregen in het kader van ‘relatievorming’. Ik belandde er in de uitloper van een klasgesprek over erogene zones, de wenselijkheid van schaamhaarscheren en het fenomeen van ‘foefscheten’. En dat terwijl ik gedacht had alleen met wat tafels en stoelen te moeten schuiven en ramen en deur te sluiten.

Het laatste waarvan men mij kan verdenken, is een grote betrokkenheid op dieren. In mijn jonge jaren kwam ik nooit verder dan een kermisgoudvis in een plastic zakje, een kanarie die jammerlijk stikte in giftige verfdampen toen mijn overijverige moeder zaliger de deuren nog maar eens een beurt wou geven, en – ik woonde toen net alleen – een dwergkonijn Nero dat de antichristelijke reputatie van zijn Romeinse naamgenoot eer aandeed door in de vinger te bijten van de onderpastoor die op huisbezoek kwam bij zijn nieuwe parochiaan.