Vrij Gedacht

Het overkomt mensen jammer genoeg wel meer, dat hun portefeuille gestolen wordt. Maar wat ik vorige week meemaakte, was een schok, omdat het gebeurde in mijn eigen klaslokaal, terwijl ik het raam sloot, mijn geheugenstick uit de computer verwijderde en de leerlingen waaraan ik les gegeven had naar buiten loodste. Toen ik na de les mijn spullen wou bijeenrapen, waaronder de portefeuille die ik vooraan op de tafel had gelegd, bleek deze verdwenen…

De vakantie is nu echt wel voorbij. In huis is de gezonde spanning van een nieuw schooljaar bij iedereen al ruim een week voelbaar. En zoals elk jaar vraag ik me, kijkend in mijn zomerse achteruitkijkspiegel, af wat ik de voorbije weken nu eigenlijk voor zinnigs gedaan heb. Ik had me voorgenomen om deuren en muren te schilderen, om wat meer te fietsen, om de boeken te lezen die ik als vakantielectuur de laatste maanden bijeen gekocht of gekregen had. Het is er niet of te weinig van gekomen. Teveel vrijheid zeker?

Vorige week dinsdag, op de terugweg van enkele dagen in de buurt van de baai van de Somme, stopten we in Watou voor een wandeling langs kunst en poëzie. Een afknapper, want op maandag én dinsdag gesloten. De Westhoek rust op dinsdag? De mythe van de hardwerkende West-Vlaming aan diggelen! Ik had er graag het werk van Sofie Muller gezien, in een combinatie met teksten van Bart Moeyaert en Leonard Nolens. Niet dus. Mijn poëtische zomer dreigde zo te eindigen zoals hij begon, in mineur.

Ik had intussen wel wat Europese (hoofd)steden bezocht, maar was oostwaarts nog nooit verder gereisd dan Keulen. Nu dan eindelijk een week Berlijn, in een late Drang nach Osten.

Omdat het niet altijd serieus moet zijn, een onnozel gedichtje over de hazen op de Lokerse Markt. Binnenkort ook in de Lokerse (voor de gelegenheid) Haasgranten, een satirisch stadsblad met nog veel meer van dat.

Mijn naam is haas

Ik sta hier negen maand nog maar
te blinken in koudgrijs metaal,
ontdaan van vel en al mijn haar
met soms een zwartwitgele sjaal

Ik kom uit Hazië, China-made,
voor neegnendertigduizend euro
’t stuk, goedkoop Chinezenzweet,
daar gaan we toch niet over zeuren?

Ik wil, op de laatste lesdag van dit schooljaar, deze tekst opdragen aan al mijn leerlingen Grieks, die van vroeger, van nu en (hopelijk) ook van later. Aan al diegenen die zich, al was het maar een beetje, kunnen vinden in het vers van de Griekse dichter en Nobelprijswinnaar voor literatuur Yorgos Seferis, uit het gedicht Op de wijze van Y.S.: “Waarheen ik ook reis, Hellas verwondt me”.

Vorige week Moederdag. Ik schrijf je vandaag een brief. Voorbij de dood die ons scheidt. Twee weken geleden was ik namelijk op de begraafplaats Heimolen in Sint-Niklaas, voor het afscheid van de vader van een vriend. Hartverscheurend trouwens in eenvoud en diepgang. Warm, zowel in woord als muziek. Bij het aanhoren van Dido’s afscheidsaria uit de opera van Purcell, die ik al zovele malen hoorde en ook mijn leerlingen elk jaar laat horen, werd het me zelfs even te veel. Vim lacrimarum profudi. In gedachten vloeide de tijd dooreen, en werd deze begrafenis opnieuw de jouwe.

Een van die merkwaardige atletiekdisciplines die we binnenkort tijdens de Olympische Spelen op ons televisiescherm te zien zullen krijgen, is de 3000 meter steeple. Rondjes lopen, springen over balken en ploeteren door een waterbak. Je kan je afvragen waar dit vandaan komt. Toen ik vorige week werd gebeld door Olga, dacht ik spontaan aan dit ietwat exotisch sportonderdeel. Van mij verdient zij zeker een gouden medaille voor het overwinnen van administratieve horden en bureaucratische waterbakken, in een race die intussen dertien jaar duurt.

Acht dagen Frankrijk waren zo voorbij. Terwijl de week nog tolt in mijn hoofd, draaien de vuile kleren al rondjes in de wasmachine. Op deze paasmaandag daarom toch enkele indrukken op (virtueel) papier, voor de tijd deze vlekken van herinnering uitwast.

Ik vind het prettig om me zo nu en dan af te sluiten van de wereld en op te gaan in teksten van Latijnse of Griekse schrijvers. Het dwingt me tot traagheid en aandacht in een soms te snelle en vluchtige wereld. Onlangs deed ik dat met Ovidius. In zijn Metamorphosen vertelt deze Latijnse dichter vele wonderbaarlijke verhalen, vaak gebaseerd op de gedaanteverwisseling van personages. Ik kwam er een mooie fabel tegen met uitgesproken ecologische trekken, over de brute koning Erysichthon.